Ja hoor…weer één
Ik lees met veel belangstelling nieuwsberichten op websites en in kranten over arbeidsongevallen waarbij werknemers gewond raken of zelfs omkomen. Hier in Nederland ja…
En ik betrap mezelf wel eens op het gevoel van: ‘ja hoor, weer eentje. Weer iemand die onder een last komt, weer iemand die van hoogte valt, weer eentje die in een mestput in elkaar zakt en weer eentje die onder een heftruck loopt’. En het frustrerende, ik kan nog wel even doorgaan met voorbeelden van veelvoorkomende situaties met ernstige afloop.
We doen een plas en alles blijft zoals het was
Vanuit mijn functie als vrijwilliger van de brandweer, iets wat ik al 12 jaar met veel plezier doe, heb ik ook regelmatig de gevolgen van dichtbij gezien. In het ruim van een schip vallen, ernstig bekneld zitten in een lift en bekneld zitten onder een container…. Ik heb de emoties bij collega’s of zelfs gezinsleden gezien als er iemand, een dierbare, ernstig gewond raakte of omkwam. En ik weet zeker dat deze mensen het nooit zullen vergeten en het een diepe indruk achterlaat.
Of toch niet? Een paar maanden geleden was ik op bezoek bij een bedrijf waar 2 jaar geleden een medewerker is omgekomen in een machine.. Geen lock out tag out. En in een bedrijf van 100 medewerkers raakt dat de hele groep, zo’n ongeval. Het viel me tijdens de rondgang op dat er een medewerker in een machine aan het werk was met schoonmaakwerkzaamheden en dat ik toch lampjes zag branden.
Nieuwsgierig vroeg ik: goh, moet de machine niet uitgeschakeld zijn? Ja eigenlijk wel, maar ik ben langer bezig met LOTO (iets dat inmiddels ingevoerd was bij het bedrijf) dan met wat ik aan het doen ben; zei de beste man eerlijk. Ik vroeg: ‘Hebben jullie hier wel eens iets ernstigs meegemaakt binnen het bedrijf?’ ‘Niet dat ik me zo kan herinneren’; zei de man. ‘En dat dodelijke ongeval van twee jaar geleden?’ vervolgde ik. ‘Oh ja, maar dat was een uitzendkracht. Die was ik even vergeten.’
Is een acceptabel (of geaccepteerd) risico ook echt acceptabel?
Na het inventariseren van de gevaren en risico’s, het evalueren middels een methodiek (persoonlijk pas ik graag Fine en Kinney toe) en het nemen van beheersmaatregelen, blijft er een restrisico over. Ook wel het geaccepteerde risico. En soms zijn die scores nog redelijk hoog…
Maar als het een geaccepteerd risico is, accepteer je dan ook de mogelijke gevolgen van dat risico? En als er kans is op overlijden of blijvend letsel als gevolg van dat risico en er gebeurt daadwerkelijk iets ernstigs, is het dan reëel om te zeggen dat dit absoluut niet had mogen plaatsvinden en dat je niet snapt hoe het heeft kunnen gebeuren? Het zou net zo logisch zijn dat ik verbaasd en verwonderd ben dat ik ben geflitst als ik de maximum snelheid overschrijd.
Ik zie RI&E’s en TRA’s voorbij komen met beheersmaatregelen als: uitkijken voor heftrucks, procedures volgen, instructieboekje volgen enzovoorts. En vervolgens met droge ogen het restrisico van significant naar acceptabel verlagen. En als ik dan een kritische noot kraak over de arbeidshygiënische strategie dan krijg ik als reactie: ‘ja, maar we zijn onlangs ge-audit voor onze VCA** dus de RI&E is in orde want daar kijken ze naar’
Gaat u uw risico’s accepteren of verder beheersen?
Indien u twijfelt aan hoe acceptabel uw restrisico’s zijn, neemt u dan gerust eens contact met mij op.
In de week van de RI&E (15 tot en met 19 juni 2015) wil ik u hier zelfs kosteloos advies over geven.
Onder de ingezonden vraagstukken verloot ik een RI&E toets. Dat is míjn bijdrage aan uw arbeidsveiligheid.
U kunt uw RI&E ook door mij, als gecertificeerd Hoger Veiligheidskundige, laten toetsen. U kunt er dan van verzekerd zijn dat ik scherp kijk naar de toepassing van de arbeidshygiënische strategie. Voor de toetsing werk ik samen met andere gecertificeerde kerndeskundigen zoals een Arbeid- en Organisatiedeskundige, een Bedrijfsarts en een Arbeidshygiënist.